NANTUATES

NANTUATES

populi Galliae Celticae, Nantuatae Straboni. Equestribus, et Sebusianis proximi, quorum oppid. hodie Nantua nominatur, inter Genevam 9. et Lugdunum 17. leuc. Sic quidam putant. Sed perpendenti verba Caesaris initio l. 3. de belio Gallico, ubi eos Antuates vocat. et l. 4. c. 10. ubi de ortu Rheni loquitur, et verba Plinii l. 3. c. 20. ubi populos Alpinos memorat inter quos Nantuates Sedunis finitimos, nullâ ratione videri possunt esse, qui supra descripti sunt. Sed potius inter Vallesios ad rhodanum; quorum oppidum Naters. Sunt quihorum regionem Le pays de Vaud, vel Vault, Gallice dicunt. Sansont aliisque fuêre, ubi nunc Ducatus Caballicus, le Chablais, provinc. Sabaudiae Borealior, iuxta lacum Lemanum extensa, inter Vallesiam ad Ortum et Genevam tractumque Fossiniacum ad Occidentem. Meininit eorum, ut dictum, Iul. Caesar loc. cit. ubi Nantuates, Veragros Sedunosque coniungens, qui a finibus Allobrogum et lacu Lemano flumineque Rhodano ad summas Alpes, i. e. ad fontes Rhodani, pertinent: Servium Sulpicium cohortes duas in Nantuatibus collocavisse ait, et incolumen in Nantuates, inde in Allobroges perduxisse. Idem l. 4. c. 10. Rhenum oriri ex Lepontiis, et longô spatiô per fines Nantuatium et Helvetiorum ferri, scribit. Strabo quoque l. 4. Ad rhenum, inquit, primi omnium habitant Nantuates: et alibi, Apud Nantuates Rheni sunt fontes in Adula monte. Unde colligit Ioh. Bapt. Plantinus, Nantuates hos, Helvetiorum finitimos, quippe quibus a Septentrione interpositis tamen Alpibus, Uranios et Glaronenses hodiernos opponit, fuisse populos Alpinos, ad Rhenum anteriorem vorder Rhyn habitantes, ubi nunc Coenobium Dissentinum et vicus Tavetsch, quem Latini Scriptores Aetuatium (ex vitiosa Strabonis lectione, ubi ὀικοῦσιν ἀιθουάτοι, pro ὀικοῦσι νανθουάθαι, quaedam exemplaria corrupte habent, ut Xylander vidit, annotante Casaubonô in locum) vocant. Vide eum Helv. Nov. Antiq.